Liberyszki (lit. Liberiškis) to niewielka wieś leżąca w powiecie poniewieskim, 3 kilometry na północny zachód od Nowego Miasta (Naujamiestis), nad rzeczką Szoją (Šuoja), lewym dopływem Kirszyny (Kiršinas), wpadającej kilka kilometrów dalej do Niewiaży (Nevėžis). W dokumencie z 1595 roku podano, iż  właścicielem istniejącego w tej okolicy majątku był wówczas Jan Abramowicz (1540-1602) herbu Jastrzębiec, wojewoda smoleński i miński, żonaty po raz pierwszy z Zofią Ogińską, a po raz drugi z Dorotą Anną Wołowicz. Związany był z Radziwiłłami linii birżańskiej, a nawet w młodzieńczym wieku wychowywał się na dworze Mikołaja Radziwiłła "Rudego". W późniejszych latach jego protektorem był Krzysztof Radziwiłł "Piorun" i podobnie jak on szerzył kalwinizm na Litwie. Posiadał wiele włości porozrzucanych po Wielkim Księstwie Litewskim, a główną jego siedzibą były Worniany. Majątek po nim odziedziczył jego jedyny syn (z drugiego małżeństwa), Mikołaj (1600-1651), wojewoda trocki i mścisławski, generał artylerii litewskiej. 

Następnym znanym właścicielem tych ziem był Wincenty Hieronim ks. Radziwiłł (1759-1786), podkomorzy wielki litewski, starosta miński, ordynat na Klecku, a następnie jego syn, Dominik Hieronim (1786-1813), ordynat na Nieświeżu i Ołyce. Od niego w 1805 roku kupił włości, na obszarze których znajdowały się Liberyszki, Ignacy Karp (1780-1809) herbu własnego. Jego ojciec, Benedykt Karp (1734-1805), chorąży upicki i starosta płungiański, poseł na Sejm Czteroletni, żonaty z księżną Karoliną Puzyną, miał duży majątek z rodzinną siedzibą w Johaniszkielach.

Ignacy Karp zmarł w młodym wieku i nie zdążył się ożenić, chociaż zdążył studiować na Uniwersytecie Wileńskim (zaczął w wieku 16 lat) oraz odbyć wiele podróży po krajach Europy południowej i wziąć udział w insurekcji kościuszkowskiej. Ponieważ nie zostawił potomstwa, jego majątek odziedziczył krewny, Eustachy Karp (1785-1848), marszałek guberni wileńskiej, żonaty dwukrotnie z siostrami Broel-Plater: w 1810 roku z Pauliną Brygidą (1796-1814) i w 1820 roku z Konstancją Wiktorią (1801-1853). 

Dziedzicem johaniszkielskiego majątku, a także Liberyszek został po śmierci Eustachego Karpia jego syn z pierwszego małżeństwa, Franciszek Felicjan (1814-1872), uczestnik Powstania Listopadowego, adiutant generała Henryka Dembińskiego, trzykrotnie żonaty, po raz trzeci z Antoniną Antonowicz (1830-?), z którą miał dwóch synów. Młodszy z nich, Maurycy Józef Franciszek (1858-1905) odziedziczył w 1872 roku Liberyszki. Ostatnim właścicielem majątku Karpiów został w 1905 roku starszy brat Maurycego Józefa, Benedykt Jakub Ignacy (1857-1926), ożeniony w 1881 roku z Marianną Karp, wnuczką Eustachego Karpia, a córką Anny Gilett de la Faette i Felicjana Stefana Antoniego Karpia, przyrodniego brata Franciszka Felicjana. Po jego śmierci majątek, okrojony w 1922 roku przez reformę rolną do 80 hektarów, prowadziła do 1940 roku owdowiała Marianna Karp. Kiedy na ziemię litewską wkroczyli sowieci, majątek został znacjonalizowany, a podczas okupacji niemieckiej administrowali nim Niemcy.

Dwór w Liberyszkach w sierpniu 2017 roku

Zachowany do dzisiaj dwór został zbudowany w drugiej połowie XIX wieku. Nie był on przeznaczony na rezydencję właścicieli majątku. Karpiowie mieszkali w bardziej wykwintnej siedzibie w Jahaniszkielach, a dwór w Liberyszkach przeznaczony był zapewne dla zarządcy tamtejszego folwarku. Jest to budynek parterowy, jedenastoosiowy, z mieszkalnym poddaszem, pokryty wysokim dachem dwuspadowym z naczółkami. Przed częścią środkową elewacji frontowej znajduje się obszerny ganek przykryty płaskim dachem, a nad nim - pięcioosiowa mansarda, po bokach której znalazły się dwie lukarny.

	Zachowane zabudowania gospodarcze

Po zakończeniu II wojny światowej dawny majątek Karpiów stał się kołchozem, a we dworze mieściła się jego administracja i mieszkania kołchoźników. Obecnie dwór stoi pusty, z oknami zabitymi deskami. Nie lepiej się mają resztki zabudowań gospodarczych i dworski park, w którym rosło niegdyś 12 gatunków drzew rodzimych i 9 sprowadzonych z obcych stron. Mimo jego zdewastowania, został on w 1986 roku uznany za pomnik przyrody, jak niemal wszystkie na Litwie parki dworskie.