Na przełomie XIV i XV w. książęta mazowieccy kolonizowali wielką puszczę Łętowo, która oddzielała ziemię łomżyńską od nurskiej. Tereny leżące na południe od Zambrowa nadał swoim rycerzom około 1440 r. książę Bolesław IV (1421-1454). W dość krótkim czasie powstało tam kilka  osad o wspólnej nazwie Wądołki. Akta sądowe ziemi łomżyńskiej z 1483 r. wymieniają następujące wioski: Wądołki Ćwiąki, Wądołki Stare, Wądołki Szwejki, Wądołki Raczki, Wądołki Bućki i Wądołki Borowe. Ta ostatnia wieś była w XV i XVI w. własnością rodziny Borowskich, którzy od nazwy swej posiadłości wzięli swoje nazwisko. Jak długo Borowscy byli jej właścicielami, tego nie wiemy. Natomiast na początku XIX w. panem na Wądołkach Borowych był szlachcic zaściankowy o nazwisku Grzymała. W 1827 r. jego wieś miała zaledwie 4 domy, z 33 mieszkańcami, którzy pracowali w należącym do niego folwarku.
W 1850 r. Wądołki Borowe kupił od Grzymały Ignacy Godlewski, posiadający również pobliskie Wądołki Bućki. W 1887 r. był on nadal właścicielem tego majątku o powierzchni 338 morgów. W folwarku znajdowało się 13 drewnianych budynków gospodarczych i mieszkalnych. On sam mieszkał, wraz z rodziną, w zbudowanych w 1882 r. murowanym dworze. Był to budynek parterowy, siedmioosiowy, z dachem dwuspadowym z naczółkami, pokrytym ceramiczną dachówką. Nie posiadał żadnych detali architektonicznych, które by go zdobiły. Przed elewacją zachodnią znajdował się zabudowany ganek, przed elewacją wschodnią – weranda. Do szczytu południowego dobudowano małą kuchnię dworską.

Wygląd dworu w czerwcu 2013 roku

Dwór usytuowany był na małym wzgórzu, górującym nad okolicą, po wschodniej stronie drogi dojazdowej, obsadzonej kasztanowcami, robiniami i lilakami. Otaczał go park przechodzący w kierunku północnym w sosnowy las, w kierunku przeciwnym – w las olszowy, w którym znalazły się stawy rybne, od wschodu zaś graniczył z sadem owocowym. W parku dominowały luźno rosnące dęby, lipy, kasztanowce, modrzewie, świerki i czarne sosny. Były tam też szpalery bzu i białej robinii. Majątek graniczył z poligonem wojskowym, zdarzało się więc, że przypadkowe pociski niszczyły park i uszkadzały zabudowania dworskie. Duże zniszczenia, również budynku dworskiego, miały miejsce podczas działań wojennych w 1915 r.
W 1891 r. doszło do zamiany majątków. Godlewscy oddali Wądołki Borowe za  znacznie większe, ale zadłużone dobra w pobliskim Wierzbowie, które należały do Adolfa Franciszka Wyszyńskiego żonatego z Konstancją Józefą z Gostkowskich. Adolf i Konstancja Wyszyńscy mieli trzech synów i dwie córki. Wszystkie dzieci otrzymały staranne wykształcenie – pokończyły Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego i Wyższą Szkołę Handlową w Warszawie. Po śmierci Adolfa Wyszyńskiego w 1924 r., majątek po nim przejął jego syn Franciszek, absolwent Wydziału Rolnego SGGW i gospodarzył w Wądołkach Borowych  na 130 hektarach wraz z żoną Ireną z Tarczyńskich do września 1939 r. Kiedy Sowieci podzielili się z Niemcami polskimi ziemiami, Wyszyńscy przedostali się na stronę niemiecką i zamieszkali w Podgórzu koło Łęczycy, gdzie ojciec Ireny miał wytwórnię win. Tam niespodziewanie i przedwcześnie zmarł śmiercią naturalną Franciszek Wyszyński. Tymczasem po uderzeniu Niemiec na ZSRR majątek w Wądołkach Borowych znalazł się we władaniu Wschodnio-Pruskiego Towarzystwa Rolniczego, z ramienia którego zarządzał nim mieszkaniec Zambrowa – Olejnik.
II wojnę światową przetrwały w dobrym stanie dwór, czworak i trzy budynki gospodarcze. Zaraz po zakończeniu wojny ziemia Wyszyńskich została rozparcelowana i sprzedana dawnym fornalom i okolicznym rolnikom. Dwór i dwuhektarową resztówkę przeznaczono na szkołę podstawową, która istniała w Wądołkach Borowych do roku 2003. Rok później właścicielem dworu został Dariusz Wiszowaty, ale wyjechał do USA na dłuższy pobyt, a pozbawiony gospodarza budynek dworski stał pusty i niszczał. W grudniu 2015 roku kupił go Mieczysław Modzelewski i rozpoczął jego renowację.