W odległości 9 km na południe od Łochowa leży gminna wieś Jadów, a na jej południowym krańcu, nad rzeczką Ossownicą, lewym dopływem Liwca, zachował się zbudowany w 1860 roku dwór.Osada Jadów istniała już w XV wieku i należała wówczas do książąt mazowieckich. Jej ówczesna nazwa Jady wzięła się od jadowitych węży występujących w okolicznych lasach. Nim otrzymała ostateczną nazwę Jadów, nazywano ją jeszcze Jadowo. Od 1737 roku była w posiadaniu Jana Kuczyńskiego (1701-1774) herbu Ślepowron, podczaszego mielnickiego, a w latach osiemdziesiątych XVIII wieku była w rękach Karola Skarbek-Malczewskiego (1720-1805) herbu Awdaniec, generała wojsk koronnych, komendanta dywizji wielkopolskiej, szambelana królewskiego, posła na sejmy, starosty jadowskiego, targowiczanina. 

W XIX wieku majątek jadowski należał do Zamoyskich i Kotarbińskich. Pierwszym właścicielem Jadowa z hrabiowskiej rodziny Zamoyskich był Stanisław Kostka Franciszek Salezy Reginald (1775-1856) herbu Jelita, syn Andrzeja Hieronima Zamoyskiego (1716-1792), kanclerza wielkiego koronnego i księżnej Konstancji Czartoryskiej (1742-1797) herbu Pogoń Litewska, XII ordynat na Zamościu, prezes Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji, senator-wojewoda Księstwa Warszawskiego, prezes Senatu Królestwa Polskiego, członek Rady Państwa Imperium Rosyjskiego. W 1823 roku dzięki jego staraniom Jadów uzyskał prawa miejskie. W 1798 roku ożenił się z księżną Zofią Czartoryską (1778-1823), córką Izabeli i Adama Kazimierza Czartoryskich, i miał z nią ośmiu synów i trzy córki. Włości jadowskie odziedziczył drugi z kolei syn, Andrzej Artur (1800-1875), żonaty z Różą hr. Potocką (1802-1862) herbu Pilawa (Złota), działacz gospodarczy i polityczny w Królestwie Polskim, inicjator i prezes Towarzystwa Rolniczego, wydawca i redaktor Roczników Gospodarczych, twórca „Spółki Żeglugi Parowej na Rzekach Spławnych Królestwa hrabia Zamoyski et Compania”, która uruchomiła produkcję statków i barek, szambelan dworu królewskiego Mikołaja I Romanowa. Nie bywał w Jadowie, a rezydował w Klemensowie w pobliżu Szczebrzeszyna lub pałacu Zamoyskich w Warszawie. Gdy z tego pałacu przeprowadzono we wrześniu 1863 roku nieudany zamach na życie namiestnika Królestwa Polskiego, generała Fiodora Berga, musiał opuścić Królestwo Polskie na rozkaz cara Aleksandra II i udać się na emigrację. Majątek w Jadowie przekazał najmłodszemu spośród swoich sześciu synów, Zdzisławowi.

Dwór w Jadowie - elewacja frontowa

Zdzisław hr. Zamoyski (1842-1925), żonaty od września 1865 roku z Marią Szweykowską (1841-1932) herbu Ogończyk, miał jednego syna, który zmarł w wieku 7 lat i sześć córek. Najmłodsza z nich, Izabella (1885-1940) otrzymała w formie posagu część jadowskich włości należącą do Zamoyskich oraz cały majątek wraz z pałacem w Łochowie i wniosła je jako wiano do rodziny Kurnatowskich, wychodząc w 1918 roku za mąż za Eryka Kurnatowskiego (1882-1975) herbu Łodzia.

Eryk Kurnatowski ukończył studia w Instytucie Rolniczym w Gembloux w Belgii, z tytułem inżyniera agronoma, a później obronił doktorat w naukach rolniczych. W 1907 roku wrócił do kraju i zarządzał majątkiem Strzegocin koło Pułtuska i działał w Centralnym Towarzystwie Rolniczym oraz Związku Ziemian. W 1915 roku został ewakuowany do Rosji, gdzie w stopniu pułkownika służył w kozackim pułku dowodzonym przez wielkiego księcia Borysa Władymirowicza, wnuka cara Aleksandra II. Tam też poznał swoją przyszłą żonę, Izabellę Zamoyską, która była sanitariuszką w odeskim szpitalu. Po powrocie do Polski w 1918 roku osiadł w Łochowie i utworzył tam oraz w Jadowie stajnie dla koni wyścigowych, które w okresie międzywojennym wygrywały wiele gonitw, zdobywając pokaźne premie. Powierzchnia majątku w Łochowie wynosiła około 800 hektarów, a w Jadowie - 329 ha. Chociaż Eryk Kurnatowski w dużej mierze zajmował się jeździectwem, starczyło mu jeszcze czasu na inną, nie byle jaką działalność. Został prezesem Związku Ziemian w powiecie radzymińskim oraz delegatem Centralnego Towarzystwa Rolniczego na kongres rolniczy w Paryżu w 1923 roku, był współzałożycielem Mazowieckiej Spółki Wydawniczej i współwydawcą dziennika ABC. W 1925 roku wszedł do senatu z ramienia Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej i działał w komisjach: Gospodarstwa Społecznego i Skarbowo-Budżetowej. W 1927 roku reprezentował polski senat na konferencji ekonomicznej w Rio de Janeiro. Wiele też zrobił dla Jadowa: zorganizował spółdzielnię i straż pożarną, ufundował siedmioklasową szkołę średnią im. Andrzeja Zamoyskiego, finansował szkolnictwo powszechne w powiecie węgrowskim i radzymińskim.

Właściciele pozostałej części jadowskich dóbr, Kotarbińscy, również pozostawili trwałe ślady w Jadowie. Przede wszystkim wznieśli dwór i zabudowania gospodarcze, które przetrwały do naszych czasów. Pierwszym właścicielem tej części majątku był Józef Kotarbiński (1825-1895), członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim, żonaty z Teofilą Hermanowską (1829-1907) herbu Junosza. W 1860 roku wzniósł zachowany do dzisiaj - po pewnych przebudowach - murowany dwór. Był to budynek parterowy, niepodpiwniczony, z mieszkalnym poddaszem, pokryty dachem dwuspadowym z naczółkami, o więźbie krokwiowo-stolcowej, z dwoma lukarnami w obu połaciach. Na osi siedmioosiowej elewacji frontowej, zwróconej na południe, utworzono piętrowy ryzalit przykryty dachem dwuspadowym. Znalazły się w nim główne drzwi wejściowe, a ponad nimi - duże, kwadratowe okno. Wąskie, prostokątne otwory okienne otrzymały ściany boczne ryzalitu, zarówno na parterze, jak i piętrze, po jednym z obu stron. W elewacji ogrodowej, pięcioosiowej, wbudowano do kondygnacji strychowej facjatę z podwójnym prostokątnym oknem. Duże, prostokątne okna na parterze, zamknięte łukowato, otrzymały okiennice. Podobnie w elewacji frontowej, z wyjątkiem okien skrajnych pozbawionych okiennic.

Elewacja ogrodowa dworu

Kolejnym właścicielem tej części jadowskiego majątku został syn Józefa, Miłosz Kotarbiński (1854-1944), absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, malarz, kompozytor, śpiewak, poeta, krytyk literacki, od 1905 roku profesor Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, a od 1923 roku jej dyrektor. W 1885 roku ożenił się z Ewą Adolfą Koskowską (1857-1932), pianistką, wielką miłością Władysława Podkowińskiego, który uwiecznił ją na słynnym obrazie "Szał uniesień". Miłosz i Ewa Kotarbińscy mieli córkę i pięciu synów. Jednym z nich był Tadeusz Marian Kotarbiński (1886-1981), słynny filozof, logik i etyk, twórca prakseologii i etyki niezależnej.

Miłosz Kotarbiński był właścicielem dworu w Jadowie do swojej śmierci w 1944 roku. Cały majątek jadowski przeszedł w 1945 roku na własność skarbu państwa i został przekształcony w Państwowe Gospodarstwo Rybackie, a gdy zostało ono zlikwidowane, stał się własnością Agencji Nieruchomości Rolnych. Obecnie jest domem mieszkalnym prywatnego właściciela.