Kąty-Zdroje leżące w gminie Siennica były w XVI wieku folwarkiem należącym do rodziny Dłużewskich. Prawdopodobnie pierwszym właścicielem z tej rodziny był Stanisław Dłużewski (1510-?) herbu Pobóg, dziedzic pobliskiego Dłużewa, a drugim jego syn Adam (1540-?). Ożenił się on z Anną Kraśnicką i miał z nią czterech synów: Andrzeja, Kaspra, Stanisława i Mikołaja. Zapewne któryś z nich otrzymał w spadku folwark w Kątach. Dłużewscy byli jego właścicielami do początków XVII wieku, potem przeszedł on w ręce Rudzińskich, posesorów leżącego w pobliżu Żakowa. Pierwszym szerzej znanym przedstawicielem tej rodziny był Kazimierz Rudziński (1676-1759) herbu Prus (III), kasztelan czerski i wojewoda mazowiecki, pułkownik królewski, marszałek Trybunału Głównego Koronnego i sejmu zwyczajnego warszawskiego, ożeniony po raz pierwszy z Teresą Antoniną Kicką (1690-1774) herbu Gozdawa, po raz drugi z Antoniną Nowosielską (1690-?) herbu Ślepowron, a po raz trzeci z Ewą Wiecką (1700-1727). Po nim dziedzicem tych włości został jego syn z drugiego małżeństwa, Michał Kazimierz (1730-1764), również wojewoda mazowiecki, a także starosta żydaczowski i chęciński, pułkownik wojsk koronnych, żonaty z Eustachią Elżbietą Potocką (1745-1781) herbu Pilawa (Srebrna). Ostatnim z Rudzińskich właścicielem nie tylko Kątów, ale i Żakowa, był syn Michała Kazimierza, Antoni Rudziński.

 W połowie XIX wieku Kąty Zdroje, które stały się samodzielnym majątkiem, przeszły w ręce rodziny Czarnieckich. Prawdopodobnie kupił je dziedzic Dobryszyc i Rząsawy, radca towarzystwa ubezpieczeń, sędzia pokoju starostwa radomskiego, August Czarniecki (1828-1894) herbu Łodzia, żonaty z Wandą Miączyńską (1830-1904) herbu Suchekomnaty, a odziedziczył jego najmłodszy syn, Henryk Piotr (1860-1920), ożeniony z Zenobią Smoleńską (1866-1948). Dwór, który przetrwał do naszych czasów, został zbudowany przez któregoś z tych Czarnieckich, a może budować zaczął ojciec, a skończył syn. Jego powstanie datuje się na drugą połowę XIX wieku.

Przebudowany po II wojnie światowej dwór w Kątach-Zdrojach

Jest to budynek murowany, wzniesiony z kilku prostopadłościennych części. Korpus główny parterowy, podpiwniczony, z mieszkalnym poddaszem, pokryto dachem dwuspadowym, z dwoma półkolistymi lukarnami w każdej połaci. Przed ośmioosiową elewacją frontową postawiono przed jej wschodnim skrajem portyk, którego cztery kolumny toskańskie dźwigały masywne belkowanie przykryte płaskim dachem. Pod portykiem znalazło się główne wejście do dworu. Od wschodu dobudowano do części parterowej dwukondygnacyjne skrzydło boczne, pokryte dachem czterospadowym. Przed jej główną elewacją, czteroosiową, skierowaną na wschód, zbudowano wysoki taras, otoczony balustradą żeliwną. Wszystkie okna były prostokątne, ale na parterze skrzydła bocznego zamknięte półkoliście. Zamknięte półkoliście były również przeszklone drzwi prowadzące na taras. 

Skrzydło boczne dworu

Dwór otoczył park, którego najistotniejszym elementem był rozległy staw.

Dawny park dworski

Po śmierci Henryka Piotra Czarnieckiego majątkiem o powierzchni 233 hektarów zajmowała się jego żona, Zenobia ze Smoleńskich Czarniecka i ona była jego prawowitą właścicielką w końcowych latach okresu międzywojennego. Podczas II wojny światowej dwór nie uległ zniszczeniu i po wojnie został przejęty przez skarb państwa. Początkowo przeznaczono go na Dom Opieki Społecznej i zwano "domem starców", później umieszczono w nim izbę porodową, a w 1975 roku - po przebudowie, która radykalnie zmieniała jego oryginalny wygląd - stał się Domem Pomocy Społecznej i jest nim po dzień dzisiejszy