W powiecie łosickim, nad rzeką Toczną, będącą lewym dopływem Bugu, leży wieś, a niegdyś miasteczko - Sarnaki. Jej nazwa ma pochodzić od Sarnaka - imienia mitycznego wodza Jadźwingów, którzy mieli tutaj swoją sadybę. Chociaż istnieje inna wersja, mówiąca, że pochodzi ona od rodziny Sarnackich herbu Ślepowron, przybyłej z Mazowsza, która za zasługi poniesione w walce z Krzyżakami otrzymała od księcia Witolda zniszczoną sadybę przepędzonych Jadźwingów. Tylko że to nadanie otrzymał Piotr Zaremba z Zarembina, a jego syn, Andrzej, nosił już nazwisko Sarnacki, a więc wygląda na to, że wziął je od nazwy wsi, której został właścicielem. Był on w latach 1474-77 sędzią mielnickim i uważany jest za protoplastę rodu Sarnackich herbu Zaremba.  Sarnaccy na gruzach sadyby Jadźwingów założyli wioskę szlachty zaściankowej, zbudowali sobie jakąś dworską siedzibę i wznieśli drewniany kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa Męczennika.

Około 1550 roku część Sarnak kupił od Sarnackich, prawdopodobnie od Jana Sarnackiego, sędziego ziemskiego mielnickiego, Adam Kosiński (1510-1573) herbu Rawicz, starosta drohicki, następnie kasztelan podlaski i marszałek hospodarski, ożeniony z Anną Monwid-Irzykowiczówną herbu Leliwa. Stał się on również właścicielem sąsiedniego majątku Klimczyce, do którego dołączył zakupione Sarnaki. Jego córka Katarzyna (1570-1607), wychodząc za mąż za Jana Mikołaja Wodyńskiego z Kołoząbu herbu Kościesza, sędziego ziemskiego drohickiego, wniosła mu w wianie Klimczyce z Sarnakami. Po jego śmierci poślubiła wojewodę mazowieckiego, Stanisława Kryskiego (1536-1595) herbu Prawdzic, który zmarł w 1595 roku. Sześć lat później oddała rękę i klimczycko-sarnackie dobra wojewodzie podlaskiemu i sandomierskiemu, Janowi Zbigniewowi Ossolińskiemu (1555-1623) herbu Topór, stając się jego trzecią, ale nie ostatnią żoną.

Majątek klimczycki stał się posagiem, Konstancji Wodyńskiej (1620-1682), prawnuczki Katarzyny z Kosińskich Wodyńskiej, a córki Marka Wodyńskiego (?-1643), kasztelana podlaskiego i Heleny Zamojskiej (1603-?) herbu Jelita. Wniosła go do hrabiowskiej rodziny Butlerów pochodzącej ze Szkocji, wychodząc za mąż za dworzanina królewskiego, dowódcę straży przybocznej króla Jana II Kazimierza w stopniu generała-majora, Gotharda Wilhelma Butlera (1598-1660) herbu Butler, podskarbiego nadwornego koronnego,  podkomorzego nadwornego koronnego, starostę preńskiego, nowskiego, parnawskiego i bolesławskiego, podskarbiego królowej Polski - Ludwiki Marii Gonzagi. 

W tym czasie część ziemi sarnackiej należała w dalszym ciągu do rodziny Sarnackich i w 1636 roku Stefan Sarnacki, dziedzic Chlebczyna przekazał ją ówczesnemu proboszczowi w Sarnakach, ks. Janowi Stanisławowi Leszczyńskiemu. Część ta w 1674 roku przeszła w ręce sufragana łucko-brzeskiego i prepozyta mielnickiego, ks. Kazimierza Macieja Zwierza (?-1682) herbu Topór. Natomiast kolejnymi właścicielami Sarnak z rodziny Butlerów byli: Marek Antoni hr. Butler (1690-1767), wnuk Gotharda Wilhelma, żonaty z Franciszką Szczuką (1690-1767) herbu Grabie, starosta preński, a następnie jego syn, Aleksander Łukasz hr. Butler (1711-1783), żonaty ze starościanką jabłonowską, Katarzyną Granowską (1710-?), starosta mielnicki i witagalski, który dzięki wstawiennictwu w 1754 roku u króla Augusta III Sasa uzyskał dla Sarnak prawa miejskie. Wybrał jednak Klimczyce na swoją siedzibę, mimo że  bardziej dbał o rozwój Sarnak. 

Dwór w Sarnakach - obecnie siedziba nadleśnictwa

W 1757 roku świeżo założone miasto otrzymał jako wiano Antoni Ossoliński z Balic (1726-1776) herbu Topór, starosta sulejowski i podkomorzy króla Leszczyńskiego, żeniąc się z Rozalią Butlerówną, córką Aleksandra Łukasza i Katarzyny Butlerów. Syn Antoniego i Rozalii Ossolińskich, Stanisław (1760-1843), uczestnik Sejmu Czteroletniego, żonaty z Józefą Morsztyn (1760-1815) herbu Leliwa znacznie powiększył ojcowski majątek, nabywając w latach 1786-1802) szereg okolicznych folwarków. Nie mieszkał jednak ani w Klimczycach, ani w Sarnakach, lecz w sterdyńskim pałacu, który również odziedziczył po ojcu. Natomiast folwarki należące do dóbr klimczyckich oddawał w dzierżawę. Począwszy od 1832 roku poczęły one zmieniać właścicieli. Jedyna córka Stanisława Ossolińskiego, Emilia Anna Marianna (1790-1869), wychodząc za mąż za Józefa Wawrzyńca Macieja hr. Korwin-Krasińskiego (1783-1845) herbu Ślepowron, wniosła mu w wianie między innymi dobrami również Klimczyce. Po jego śmierci prawdopodobnie jego córka Marianna (1810-1862) wraz ze swoim mężem Kazimierzem hr. Łubieńskim (1801-1860) herbu Pomian sprzedała majątek klimczycki Joachimowi Podczaskiemu (1788-1855) herbu Rola, podpułkownikowi armii Królestwa Polskiego, oficerowi Powstania Listopadowego, żonatemu od stycznia 1829 roku z Józefą Chudzyńską (1810-?) herbu Cholewa. Małżonkowie Podczascy poczęli podnosić majątek z zapaści , której doznał nieprowadzony latami przez prawowitych właścicieli. Oni też poczęli wznosić nową siedzibę w miejsce starego, zapuszczonego dworu. Budowę dokończył ich syn, Bronisław Ignacy (1829-1887), ożeniony w listopadzie 1855 roku z Franciszką Katerlówną (1835-1904) herbu Poraj. Jego brat, Józef Ignacy Emilian, żonaty z Zofią Izydorą Cielecką herbu Zaremba, odziedziczył Sarnaki i w latach 1850-60 wybudował dwór. 

Dwór od strony ogrodu

Na planie prostokąta, na sklepionych kolebkowo piwnicach stanął murowany, parterowy, dziewięcioosiowy budynek pokryty dachem czterospadowym. Przed frontonem znalazł się portyk, którego cztery toskańskie kolumny i dwie półkolumny dźwigały schodkowany szczyt przebity półkolistym oknem. Przed elewacją ogrodową zbudowano wysoki taras. Podczas remontu w 2011 roku zadaszono go i teraz trójspadowy dach dźwigają cztery kolumny postawione na wysokich, czworobocznych cokołach. Dwubiegowe, kilkunastostopniowe schody prowadzą z tarasu do ogrodu troskliwie wypielęgnowanego.

Portyk	Taras przed elewacją ogrodową

W pierwszych latach XX wieku zubożali Podczascy zaczęli rozprzedawać swój majątek. Jego część o powierzchni 84 hektary, wraz z dworem kupił Aleksander Przesmycki żonaty z Marią z Wysokińskich. Odziedziczył go i był jego właścicielem przez cały okres międzywojenny syn Aleksandra i Marii Przesmyckich, Tadeusz Przesmycki (1898-1974), walczący w wojnie polsko-bolszewickiej w 2 Pułku Ułanów, magister prawa, wójt gminy Sarnaki w latach 1932-1944, żonaty z Melanią Ostrowską (1910-1998), nauczycielką w sarnackiej szkole podstawowej. Od 1869 roku Sarnaki nie posiadały już praw miejskich, odebranych przez władze carskie.

Ogród widziany z tarasu

Przetaczające się fronty podczas II wojny światowej nie zniszczyły dworu, a po wojnie nie został on przekazany Państwowemu Gospodarstwu Rolnemu, więc nie uległ dewastacji. W 1964 roku stał się siedzibą Nadleśnictwa Sarnaki i jest nią po dzień dzisiejszy.