Pierwszym znanym właścicielem dóbr ziemskich w Janowie był Jan Lesiewski herbu Ogończyk. Kiedy zmarł, jego żona Agnieszka Lesiewska sprzedała ten majątek w czerwcu 1816 roku Ignacemu Lesiewskiemu za 90 tysięcy złotych. Ignacy Lesiewski zmarł 6 lat później, a w testamencie zapisał połowę majątku janowskiego swej żonie, Anieli ze Świdzińskich, drugą zaś połowę - synom Fabianowi i Kacprowi, którzy w czerwcu 1843 roku odstępują swoją część matce, ona zaś dwa miesiące później sprzedaje cały janowski majątek za 150 tysięcy złotych polskich baronowi Gustawowi de Prechamps. Baron już po kilku miesiącach odprzedał go Antoniemu Gisilerowi z Woli Koryckiej herbu Złotorzek, zarabiając przy tym 70 tysięcy złotych. Nowy nabywca równie szybko pozbył się tego majątku na rzecz Anny z Pełczyńskich Szamowskiej, tracąc na tej transakcji 70 tysięcy złotych. Anna i Edmund Szamowscy byli właścicielami Janowa zaledwie pół roku i w grudniu 1844 roku sprzedali go Janowi Nikodemowi Zrzelskiemu za 34500 rubli w srebrze. Jan Zrzelski z żoną Antoniną z Ziemieńskich gospodarzyli na włościach w Janowie przez bez mała 9 lat, nim kupiła je od nich za 48 tysięcy rubli srebrem Aleksandra z Markowskich Wysocka. Nowa właścicielka gospodarzyła w Janowie przez 6 lat, a po wyjściu za mąż za Jana Bulla, sprzedała janowski majątek w sierpniu 1859 roku za 54 tysiące rubli srebrem Augustowi Trzetrzewińskiemu. 

Pałac w Janowie - widok z bramy wjazdowej

August Trzetrzewiński zmarł w 1870 roku, a przed śmiercią majątek przekazał w testamencie swojej żonie Weronice ze Stokowskich. Prawdopodobnie to od niej kupił przed 1900 rokiem dobra janowskie właściciel Sinołęki, Lucjan Napoleon Buczyński. Mieszkał on w sinołęckim dworze, ale gdy jego jedyna córka, Maria Feliksa Aleksandra, osiągnęła pełnoletność i szykowała się do zamążpójścia przekazał jej sinołęckie dobra, a sam zamieszkał w Janowie, w istniejącym tam drewnianym dworze. Nie na długo jednak, bowiem zmarł w 1900 roku i wówczas jego jedyna córka stała się właścicielką również Janowa. W 1901 roku wyszła za mąż za Władysława Bronisława Filewicza i po kilku latach postanowiła zamienić drewniany dwór w Sinołęce, w którym mieszkała z mężem, na pałac. Aby zdobyć pieniądze na jego budowę, sprzedała janowski majątek w ostatnim dniu 1910 roku za 160 tysięcy rubli. 

Elewacja frontowa pałacu

Nabywcą został Lucjan Cegliński (1876-1939) herbu Topór, syn znanego malarza pejzażysty Juliana Ceglińskiego (1827-1910). Zaraz po kupnie Janowa rozpoczął budowę siedziby pałacowej, którą przyspieszył, gdy w styczniu 1912 roku wziął za żonę hrabiankę Cecylię Marię Anuncjatę Potocką ze Złotego Potoku (1876-1962) herbu Pilawa (Złota). W 1914 roku pałac był już gotowy.

Ryzalit elewacji frontowej

 Na planie prostokąta stanęła budowla piętrowa, z mieszkalnym poddaszem, przykryta wysokim dachem łamanym, czterospadowym, z czterema lukarnami w połaci frontowej, pięcioma w połaci ogrodowej i pojedynczymi w połaciach bocznych. Dziewięcioosiowa elewacja frontowa otrzymała w części centralnej trójosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, na którym znalazły się herby: Topór - Ceglińskich i Pilawa - Potockich.

Herby rodowe ostatnich właścicieli: Topór - Ceglińskich, Pilawa - Potockich

Przed ryzalitem wyrósł portyk, którego cztery kolumny toskańskie dźwigały taras otoczony tralkową balustradą.

Portyk

Elewację ogrodową również ozdobił ryzalit trójosiowy, uformowany półkoliście, ale zwieńczony nie naczółkiem, lecz attyką. Przed nim zbudowano na podłużnym tarasie oszkloną werandę, przeznaczoną na ogród zimowy. Narożniki pałacu wsparto skośnymi szkarpami i pokryto boniami. Bonie użyto również do obramienia prostokątnych okien na parterze, natomiast zamknięte półkoliście okna na piętrze otrzymały obramienia profilowane, niezbyt wydatne. Słabo zaznaczone bonie pokryły całą pierwszą kondygnację, na drugiej zaś - tylko ryzalit elewacji frontowej. Wszystkie elewacje zwieńczyła attyka, w której przeważały formy wolutowe. Powstała budowla w stylu eklektycznym, bowiem otrzymała dach barokowy,  portyk klasycystyczny, szkarpy na narożach manierystyczne, a attykę neorenesansową.

Pałac widziany z parku

Lucjan Cegliński okazał się dobrym gospodarzem i do czasu wojny polsko-bolszewickiej majątek prosperował bez zakłóceń. Duży dochód przynosiła wybudowana jeszcze w 1901 roku gorzelnia parowa, produkując z własnych ziemniaków i zboża oczyszczony alkohol. Kiedy jednak front począł przetaczać się przez Janów, spalone zostały zabudowania gospodarcze, a wojacy urządzili w pałacu stajnię dla swoich koni. 

Elewacja boczna

W 1919 roku żona Lucjana Ceglińskiego wsławiła się niezbyt chwalebnym czynem. W tym czasie Polska znalazła się na progu katastrofy humanitarnej z powodu narastającej nędzy, zwłaszcza najniższych warstw społecznych. Powstały wówczas rady robotnicze i chłopskie domagające się poprawy warunków ekonomicznych. Również na dziedzińcu janowskiego pałacu pojawili się robotnicy rolni żądający poprawy warunków pracy i wyższego wynagrodzenia. Odpowiedzią Cecylii Marii hr. Ceglińskiej było wezwanie ułanów z Mińska Mazowieckiego. A ci wyłapali protestujących chłopów i poddali ich chłoście. Aby chłosta wypadła bardziej spektakularnie, hrabina poleciła nakryć ich gołe tyłki czerwonym suknem, co miało znaczyć, że uważa ich za bolszewików.

Zaniedbany park

Po 1920 roku Lucjan Cegliński wyremontował pałac i stopniowo odtworzył budynki gospodarcze, kupił nowy inwentarz, uporządkował zniszczony park. Na te wszystkie kosztowne działania musiał zaciągnąć kredyty, które z trudem spłacał. Ciągłe kłopoty finansowe doprowadziły go do utraty zdrowia i śmierci w styczniu 1939 roku w wieku 62 lat.

Podczas II wojny światowej pałac zarekwirowali Niemcy na pensjonat i kasyno dla lotników Luftwaffe, którzy w pobliżu mieli swoje lotnisko. Po zakończeniu wojny grunty rolne majątku i zabudowania gospodarcze przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne, zaś pałac zajęły różnorodne szkoły rolnicze. Początkowo, od 1949 roku, miał w nim siedzibę Uniwersytet Ludowy, później Ośrodek Szkoleniowy Państwowej Służby Rolnej, a po nim kolejno lub jednocześnie następujące szkoły: Technikum Wodno-Melioracyjne, Szkoła Rolniczo-Gospodarcza, Zasadnicza Szkoła Rachunkowości Rolnej, Zasadnicza Szkoła Rolnicza, Technikum Rolnicze, Technikum Ogrodnicze. W latach 90. XX wieku pałac zajmował Zespół Szkół Rolniczych, przekształcony po pewnym czasie w Zespół Szkół Agrotechnicznych, w skład którego weszły: Technikum Agrobiznesu, Technikum Architektury Krajobrazu, Technikum Hotelarskie, Technikum Kucharskie, Technikum Kelnerskie. W 2012 roku pałac opustoszał, bowiem Zespół Szkół Agrotechnicznych przeniósł się do Mińska Mazowieckiego. Po pewnym czasie zespół parkowo-pałacowy kupił prywatny nabywca, ale pałac nadal stoi pusty i niszczeje, mimo że ma już swojego właściciela.