Nad rzeką Liwiec, 9 km na północny zachód od Węgrowa, przy dawnym trakcie handlowym prowadzącym z Łukowa do Gdańska leży Starawieś. Pierwotnie, w latach 70. XV wieku, nosiła nazwę Jakimowice i należała wówczas do Stanisława z Kosowa. Obecną nazwę przyjęła w XVI wieku. Była wówczas wraz z puszczą starowiejską i Węgrowem własnością litewskiego rodu Kiszków. W latach 1570-1591 właścicielem tych dóbr był Jan Kiszka z Ciechanowca (1547-1591) herbu Dąbrowa, kasztelan wileński i wojewoda brzeskolitewski, ożeniony z księżną Elżbietą Ostrogską (1560-1599) herbu własnego. Po śmierci Jana Kiszki Elżbieta z Ostrogskich Kiszczyna wyszła w 1593 roku za mąż za księcia Krzysztofa Mikołaja Radziwiłła "Pioruna" (1547-1603) herbu Trąby, wojewodę wileńskiego i hetmana wielkiego litewskiego, wnosząc w wianie węgrowski i starowiejski majątek do rodziny Radziwiłłów. Odziedziczył go Jan ks. Radziwiłł (1579-1620), podczaszy litewski i kasztelan wileński, syn Krzysztofa z drugiego małżeństwa z Katarzyną Elżbietą ks. Ostrogską (Elżbieta Kiszczyna była czwartą żoną Radziwiłła "Pioruna"), i on zbudował w Starejwsi godną książęcego rodu rezydencję. 

Powstała trzykondygnacyjna, murowana budowla, pokryta ceramicznymi dachówkami, z zegarową wieżą. Otaczająca ją palisada z basztami oraz fosa nadały jej  charakter palazzo in fortezza. Główne wejście znajdowało się w osi elewacji frontowej i prowadziło do obszernego westybulu z klatką schodową prowadzącą na piętro, które przeznaczono na pomieszczenia reprezentacyjne. Jedną połowę tej kondygnacji zajęła jadalnia, oświetlona ośmioma oknami, drugą - apartamenty księżnej i księcia bogato zdobione polichromiami i galeriami obrazów. 

Rezydencję tę odziedziczył syn Jana Radziwiłła i Elżbiety Zofii Hohenzollern (1589-1629), Bogusław ks. Radziwiłł (1620-1669), koniuszy i chorąży wielki litewski, feldmarszałek szwedzki i generalny namiestnik Prus Książęcych w latach 1657-1669, ożeniony z Marią Anną Radziwiłłówną, córką stryjecznego brata, Janusza Radziwiłła. Chociaż rzadko w niej przebywał z powodu licznych podróży zagranicznych, udziału w różnych bitwach i potyczkach, posłowania na sejm i intensywnej działalności politycznej, kilkakrotnie ją przebudował, dokonują kilku istotnych zmian, zwłaszcza w latach 1655-1661, kiedy to na końcach elewacji frontowej dobudował dwie wieże pokryte hełmami i wzmocnił fortyfikacje. W 1664 roku sprzedał całym starowiejski majątek Janowi Kazimierzowi Krasińskiemu (1607-1669), podskarbiemu wielkiemu koronnemu. Przez całe bez mała stulecie należał on do rodziny Krasińskich i nosił wówczas nazwę Krasnydwór. W 1759 roku Barbara Korwin Krasińska (1740-1789) otrzymała go w formie posagu, wychodząc za mąż za Michała Świdzińskiego (1736-1788) herbu Półkozic, pułkownika wojsk koronnych, szambelana królewskiego, starostę i kasztelana radomskiego.

Most nad dawną fosą, w głębi elewacja frontowa pałacu

Na przełomie XVIII i XIX wieku majątek ten należał do Ossolińskich, od których odkupił go w 1811 roku hrabia Karol Gołąbek-Jezierski (1753-1826) herbu Prus II i przekazał synowi, Janowi Nepomucenowi (1786-1858), marszałkowi szlachty guberni lubelskiej, posłowi na sejm Królestwa Polskiego i członkowi Rady Stanu Królestwa Kongresowego, żonatemu od 1812 roku z Karoliną Jelską (1789-1859) herbu Pielesz. Starawieś, a za Krasińskich Krasnydwór otrzymała wtenczas nazwę Stara Wieś i stała się posagiem córki Jana Nepomucena, Marii (1819-1891), gdy wychodziła za mąż w 1837 roku za księcia Sergiusza Golicyna (1803-1868), rosyjskiego arystokratę, pisarza i śpiewaka operowego.

Ryzalit elewacji frontowej

W 1840 roku książę Golicyn rozpoczął przebudowę pałacu, która trwała 3 lata. W jej wyniku zniknęły narożne alkierze, nadbudowano jedno piętro, w narożniku południowo-wschodnim postawiono trzykondygnacyjną, ośmioboczną wieżę, zwieńczoną krenelażem, z zegarem na najwyższej kondygnacji i datą zakończenia przebudowy. Elewacja frontowa zyskała pośrodku trójosiowy ryzalit, z ośmiobocznymi wieżyczkami na narożach i dekoracją manswerkowo-rozetową oraz herbami: Sapiehów - Lis, Bielińskich - Junosza, Jelskich - Pielesz, a przede wszystkim aktualnych właścicieli Starej Wsi: Golicynów - herb własny i Jezierskich - Nowina. Później, w 1879 roku,  dodano jeszcze herb Krasińskich - Ślepowron i Gawrońskich - Rola. Ryzalit poprzedził portyk z arkadami o łukach Tudora, dźwigający taras otoczony krenelażem z dwoma narożnymi wieżyczkami. Przed elewacją ogrodową również powstał taras, wieloboczny, wsparty na arkadach filarowych. Pałac został pokryty niewysokim, dwuspadowym dachem zasłoniętym krenelażem wieńczącym wszystkie elewacje, na ich narożach podwieszono ośmioboczne wieżyczki. 

Wieża

Przed pałacem, w niewielkiej odległości od głównego wejścia zbudowano - także w stylu neogotyckim - bramę wjazdową i kordegardę, a po obu jego  bokach - dwie oficyny.

Dawna oficyna

Rozległemu, 30-hektarowemu parkowi nadano charakter krajobrazowy. Urozmaiciły go liczne alejki, stawy i kanały. Przy jednej z alejek umieszczono w 1879 roku rzeźbę Matki Boskiej, mającą upamiętniać śmierć Józefy z Gawrońskich Krasińskiej. W innym miejscu znalazła się również figura Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej, postawiona przez Różę z Potockich Radziwiłłową, której Matka Boża miała ponoć ukazać się w parku.

Fragment parku

Modernizację wnętrz pałacu przeprowadzono również w stylu neogotyckim w latach 1859-1862. Zajął się tym absolwent wydziału architektury École des Beaux-Arts w Paryżu, Bolesław Podczaszyński, czerpiąc wzory z wnętrz zamku w Cheshire i pałacu Wakehurst w Sussex. W korpusie głównym układ pomieszczeń był dwutraktowy na obu kondygnacjach, w dobudowanym zaś prostopadle skrzydle, nadającym pałacowi kształt litery T, parter był dwutraktowy, na piętrze zaś trzy duże sale usytuowano w amfiladzie. Niemałe wrażenie robił obszerny hall, z imponującymi, bogato zdobionymi schodami i kasetonowym sufitem. Inne pomieszczenia też otrzymały niebanalne dekoracje, a do ich ogrzewania posłużyły neogotyckie i neorenesansowe piece kaflowe oraz żeliwne kominki, omurowane piaskowcowymi lub marmurowymi płytkami.

Brama wjazdowa

Po śmierci Sergiusza Golicyna Stara Wieś ponownie znalazła się w rękach rodziny Krasińskich, którzy w roku 1905 sprzedali ją Aleksandrowi Gerliczowi (1837-1907) herbu Lis, żonatemu z  Konstancją Finke de Finkenthal (1840-?). Od ich syna, Aleksandra Piotra Henryka (1861-1937) odkupił te dobra w 1912 roku Maciej Mikołaj ks. Radziwiłł (1873-1920), właściciel majątku Zegrze, działacz gospodarczy i polityczny, członek Komitetu Narodowego Polskiego o orientacji prorosyjskiej, ożeniony z Różą Marią Potocką (1878-1931). Ostatnim dziedzicem starowiejskich włości został brat Macieja Mikołaja, Franciszek Pius ks. Radziwiłł (1878-1944), działacz polityczny, naczelnik Milicji Miejskiej w Warszawie od 1915 roku, członek Tymczasowej Rady Stanu od 1917 roku, żonaty z Zofią hr. Wodzicką z Granowa (1886-1975) herbu Leliwa. 

W czasie II wojny światowej cały majątek znalazł się we władaniu Niemców, a w pałacu stacjonowały małe oddziały Wermachtu. W 1944 wojsko sowieckie rozgrabiło wyposażenie ruchome pałacu i zniszczyło elementy dekoracyjne wnętrz. Po zakończeniu działań wojennych urządzono w nim szkołę, a w czasie wakacji organizowano kolonie. Mieścił się tam również magazyn Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska". W 1966 roku pałac przeszedł na własność Narodowego Banku Polskiego. W latach 1972-1979 dokonano jego gruntownego remontu, a w latach 1999-2001 przeprowadzono ponowną restaurację, z pracami konserwatorskimi, które doprowadziły go do dawnej świetności. Odtąd, po dzień dzisiejszy pełni funkcję ośrodka szkoleniowego NBP. W 2003 roku zarządzenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji przywrócono Starej Wsi jej pierwotną nazwę Starawieś.