W 1425 roku książę mazowiecki Janusz I nadał Wacławowi z Gumowa 5 włók lasu w pobliżu Lachowa (dzisiejszy powiat kolneński), zaś 16 lat później Jan Rzyczski z Rzyci, późniejszy sędzia i starosta łomżyński, który dał początek rodzinie Lachowskich, otrzymał od księcia Bolesława IV część wsi Lachowo. Lachowscy herbu Bolesta posiadali do początków XVIII wieku połowę Lachowa, będącego wsią kościelną. Nie wiadomo do kogo należała w XV i XVI wieku druga połowa, wiemy natomiast, że w 1609 roku władali nią Modliszewscy. Jeśli przez dwa stulecia było zawsze dwóch właścicieli podzielonej wioski, to zapewne mieszkali oni w dwóch różnych dworach. Nie wiemy jednak, gdzie te dwory stały, przez kogo i kiedy zostały zbudowane.
Przed 1629 rokiem część Lachowa należąca do Modliszewskich przeszła w ręce jezuitów z Łomży. Drugą część, szlachecką, przejęła w początkach XVIII wieku rodzina Danowskich, po nich – rodzina Suchodolskich, a jeszcze później, już w XIX stuleciu – rodzina Łempickich. Teresa Łempicka sprzedała w 1815 roku swoje dobra, pozostawione jej przez zmarłego męża. Nabył je Kajetan Łuniewski. Po jego śmierci w 1833 roku, wdowa po nim, Józefa Łuniewska, nie radziła sobie z pozostawionym jej majątkiem i uległ on poważnym zadłużeniom. Z tego powodu pieczę nad nim przejął w latach czterdziestych zarząd państwowy. Administratorem z jego ramienia, a później dzierżawcą został Tadeusz Puciatycki. W 1861 roku wzmiankowany był już jako właściciel tego majątku.
W początkach XIX wieku właścicielami części pojezuickiej Lachowa stali się Adam i Teodozja Narzymscy, którzy używali tytułu dziedziców Lachowa. Kiedy w 1847 roku Adam Narzymski zmarł, okazało się, że majątek popadł w znaczne długi. Dziesięć lat później został wystawiony na publiczną licytację – nabył go Roman Mrozowski. Przed 1875 rokiem Tadeusz Puciatycki wykupił od Romana Mrozowskiego jego część Lachowa i całość sprzedał potem Leonowi Choynowskiemu, który był już wówczas właścicielem Słucza, Ciemianki, Modzel i Jodłówki. Grunta lachowskie Leona Choynowskiego liczyły 500 hektarów, w tym tylko 100 hektarów ziemi ornej, ale za to 280 hektarów lasów. Jego syn Ludwik, który odziedziczył po ojcu Lachowo, powiększył tamtejszy areał do 700 hektarów, a w okresie międzywojennym miał już nawet 770 hektarów. Widocznie – w przeciwieństwie do poprzednich dziedziców, a zwłaszcza dzierżawców Lachowa – potrafił dobrze gospodarzyć i czerpać zyski z uprawy roli. Jego majątek stopniowo przekształcał się w dobrze rozwinięty duży ośrodek gospodarczy i rezydencjonalny.

Dwór zbudowany przez Ludwika Choynowskiego w 1900 roku

To Ludwik Choynowski zbudował istniejący do dzisiaj dwór w Lachowie. Postawił go w 1900 roku w stylu klasycystycznym, na planie wydłużonego prostokąta, parterowy, ale podpiwniczony, dziewięcioosiowy, z układem wnętrz dwutraktowym. Wzniesiono go z cegły, otynkowano i pokryto czterospadowym dachem.

Portyk

Elewację frontową zdobił, umieszczony asymetrycznie, toskański portyk filarowo-kolumnowy, zwieńczony trójkątnym szczytem, elewację ogrodową zaś – obszerny taras we wschodnim narożu, otoczony ażurowym murkiem.

Elewacja ogrodowa dworu

Do dworu prowadziła aleja, obrzeżona strzyżonym żywopłotem i obsadzona jesionami, kończąca się owalnym podjazdem z gazonem pośrodku. Za podjazdem rozciągał się w kierunku północnym niezbyt obszerny park, oddzielający część rezydencjonalną od gospodarczej. Rosły w nim lipy, jesiony, świerki, cisy i robinie oraz kasztany na obrzeżu. Podobny park znajdował się po stronie przeciwnej, południowej dworu. Rosły w nim takie same gatunki drzew oraz krzewy bzu czarnego, lilaka i śnieguliczki. Były tam też kwietniki i alejki wytyczone w różnych kierunkach. Ta część parku przechodziła stopniowo w ogród owocowy, zawierający także elementy ozdobne. Zabudowania gospodarcze imponowały rozmiarami i stanem technicznym. Prawie wszystkie murowane były z kamieni i cegieł, dachy pokryte miały gontem.

Jeden z budynków gospodarczych

Na początku lat międzywojennych Ludwik senior Choynowski przekazał lachowskie dobra synowi Ludwikowi, a sam osiadł w Ciemiance. Ludwik junior był właścicielem Lachowa do wybuchu II wojny światowej, a formalnie – do 1945 roku. W czasie wojny majątek nie uległ dewastacji, gospodarstwo pracowało niemal przez całą okupację na pełnych obrotach. Dopiero po wyzwoleniu, kiedy cały majątek, z wyłączeniem lasów, przejęło Państwowe Gospodarstwo Rolne, zaczęły się radykalne zmiany. Część budynków gospodarczych rozebrano, zamiast nich postawiono nowe, w miejsce czworaków wybudowano kilka mieszkalnych bloków, dwór przeznaczono na biuro dyrekcji PGR i mieszkania jego pracowników. Po likwidacji PGR-ów, w dawnym majątku Choynowskich zainstalowała się filia Ośrodka Hodowli Zarodowej w Grabowie, a po jej likwidacji stał się znowu własnością prywatną.