W 1527 roku książę pruski Albrecht I nadał w okolicy położonej około 14 km na południe od Ełku 50 włók ziemi braciom Janowi i Filipowi Kobylińskim oraz ich szwagrowi Thomke Wyssotzkiemu. Na ziemi tej powstała wieś, która swoją nazwę wzięła od nazwiska pierwszych jej właścicieli. Przeszło sto lat później Paweł Kobyliński władał tym majątkiem, na który w 1656 roku najechali Tatarzy i spalili gospodarcze zabudowania, uprowadzili bydło i konie, zabrali w jasyr parobków i służących wraz z dziećmi, a dziedzica pobili. W drugiej połowie XIX wieku majątek Kobylin był własnością rodziny Arnoldt, a w 1895 roku kupił go radca ziemski (landrat) powiatu ełckiego, Hermann von Kulessa, ożeniony z Elisabeth Niebos. Po jego śmierci w 1904 roku majątek, obejmujący 326 hektarów, przejął syn, Eberhard von Kulessa. Zmarł on w wieku zaledwie 37 lat w 1936 roku, a jego żona Ilse, która 3 lata później wyszła za mąż za niemieckiego oficera, kapitana Hansa Niemanna, prowadziła ten majątek aż do ucieczki przed zbliżającą się Armią Czerwoną w 1944 roku. Tuż przed nadejściem frontu żołnierze niemieccy spalili część budynków gospodarczych, aby wypełniające je zboże nie wpadło w ręce żołnierzy sowieckich. W lipcu 1938 roku na mocy hitlerowskiego dekretu zmieniono polsko brzmiącą nazwę Kobylin na niemiecką Kobilinnen. Po zakończeniu II wojny światowej przywrócono wsi dawną nazwę.

Budynek dworski w trakcie odbudowy - maj 2013 roku

 
Do naszych czasów zachowała się siedziba dworska dawnych właścicieli, zbudowana na przełomie XIX i XX w. Jest to budynek murowany, parterowy, z obustronnymi ryzalitami na osi i dobudowaną prostopadle do jednego boku częścią dwukondygnacyjną, pokryty dachem dwuspadowym z naczółkami. Ryzalit od frontu poprzedza taras z ozdobną balustradą, zaś od ogrodu – omurowana weranda. Z dawnego parku zachowały się tylko pojedyncze drzewa oraz okalające go z dwóch stron stawy. Przed elewacją frontową zaznaczony jest jeszcze podjazd, okalający niegdyś klomb, na którym znajdowała się fontanna, której resztki w postaci owalnego murowanego obrzeżenia jeszcze pozostały.
Obecnie dwór jest własnością prywatną – trwa jego gruntowny remont.