Około 10 km na południe od gminnej wsi Wieliczki, na lewym brzegu Legi, w pobliżu ujścia do niej strumienia o nazwie Czarna, leży wieś Gąsiorówko, licząca około 150 mieszkańców. Jej historia zaczyna się w 1475 roku, kiedy to Henryk VII Reffle von Richtenberg – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1470-1477 wyznaczył 3 włóki ziemi na założenie osady o nazwie Stare Golubie w miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się Gąsiorowo, które jest maleńką wsią, położoną 2 km na południe od Gąsiorówka. W 1553 roku książę Albrecht nadał Grzegorzowi, Łazarzowi, Stańkowi i Szymonowi z Golubia 4 włóki ziemi w Golubiu i 4 włóki nad Legą przy moście, przez który biegła droga do Kleszczewa, czyli w dzisiejszym Gąsiorowie. Stańko z braćmi oraz Paweł z synem (także z Golubia) otrzymali od księcia w tym samym czasie  folusz i młyn oraz dwie włóki ziemi za Legą, między Kleszczewem a Jelitkami, czyli na terenie dzisiejszego Gąsiorówka. W 1719 r. Gąsiorowo oddzieliwszy się od Golubia stało się odrębną wsią i nosiło niemieckie nazwy: Gonziorowen, Gonsoroffen, Gross Gonschorowen. Mniej więcej w tym samym czasie Gąsiorówko oddzieliło się od Gąsiorowa i przyjęło nazwę Klein Gonschorowen, a majątek w nim istniejący – Kleinkiöwen. Dobra te na przełomie XIX i XX w. należały do rodziny Braczko i liczyły 200 hektarów. Właśnie Braczkowie zbudowali istniejący do dzisiaj dwór.

Zachowany dwór Braczków

Jest to budynek parterowy, wysoko podpiwniczony, pokryty dachem dwuspadowym z naczółkami. Widnieją na nim w połaci frontowej dwie lukarny, zaś w połaci przeciwnej jest ich pięć. Przed elewacją frontową zbudowano obszerną, murowana werandę, ozdobioną  trójkątnym szczytem z okulusem oraz pilastrami flankującymi po dwie pary okien w każdej z trzech ścian i zaślepione obecnie drzwi, poprzedzone dwustronnymi schodami. Główne, jedyne zresztą wejście do dworu znajduje się od strony podwórza i prowadzi przez skromny ganek.

Frontową elewację zdobi obszerna weranda

Po zakończeniu II wojny światowej dawny majątek rodziny Braczko stał się Państwowym Gospodarstwem Rolnym, a jego dyrekcja zajęło budynek dworski. Obecnie właścicielem dworu i części PGR-owskiego majątku jest osoba prywatna. Nie mieszka ona jednak we dworze, który od wielu już lat stoi pusty i zdewastowany.